1500 kilometer verder

Lieve lezers,

Na alle grote steden waren we toe aan wat verandering. Cairns bracht deze verandering, Cairns is een kleinere stad en hierdoor heerst er meer een landelijke sfeer. Nu moet ik eerlijk bekennen dat we maar een nacht en een halve dag in deze stad zijn gebleven. Maar het was zeker een nuttige stad. In Cairns zijn we namelijk het toeristenbureau binnen gestapt en met behulp van Justin (de medewerker van de plaatselijke VVV) hebben we onze hele reis door Australië zo'n beetje uitgestippeld. Ik vond dit zelf een heerlijk idee, eindelijk wat duidelijkheid over de reis (I know, dit hadden we eigenlijk vooraf thuis moeten uitzoeken...) en een beetje structuur in onze dagen. Want Justin heeft een mooi overzicht gemaakt per dag en hierdoor weten we precies wat we de komende 1,5 week allemaal gaan doen. Zoals jullie wel begrijpen, er staat ons heel veel te doen. Er zijn zoveel leuke dingen te doen en daarnaast moeten we nog een hele afstand afleggen (zo'n 3000 km) voordat we weer in Sydney zijn, maar je hoort ons niet klagen. Het is vooral genieten hier!

Na ons bezoekje aan Justin wilden wij de auto ophalen. Maar helaas, waar we dachten dat we na 10 minuutjes buiten zouden staan met de autosleutels en een auto, werd 1,5 uur. Wat ons vooraf niet was verteld is dat we nog garant moesten staan voor 2500 dollar voor het geval dat we schade aan de auto krijgen. Tsja, onze bestedingsruimte op de creditcard had die dag al een flinke deuk opgelopen door alle leuke tripjes die we hebben geboekt, dus helaas die 2500 dollar was niet meer op te hoesten door ons. Dus het thuisfront om 7 uur 's ochtends maar eens wakker proberen te maken. Zij konden dan garant staan voor die 2500 dollar, maar ja heit en mem waren niet wakker te krijgen. Gelukkig had Jildau meer geluk en nam haar zus wél de telefoon op. Zo kon het net voor sluitingstijd toch allemaal nog opgelost worden en konden we vertrekken. Voor Jildau en mij toch best spannend, en links rijden en een automaat. Maar gelukkig gaat het ons, op een paar kleine blunders na, goed af. Lachen doen we hierdoor in ieder geval genoeg, bijvoorbeeld als we de ruitenwissers weer eens aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer of als Jildau in één keer wil gaan spookrijden. Maar om even terug te komen op mijn verhaal, we zijn dus rond een uur of vijf vertrokken vanuit Cairns en gingen op weg naar onze eerste bestemming: Cape Tribulation.

Het werd echter al snel donker, dus we besloten om onderweg een camping op te zoeken. Het is namelijk niet handig om in het donker te rijden, omdat de kans dan veel groter is dat je een kangoeroe op de bumper hebt. Ik heb gehoord dat kangoeroevlees erg lekker is, maar het weegt toch niet op tegen de kosten voor de schade aan de auto. Dus onze eerste kampeerstek wordt Wonga. Het kamperen waar we zo naar uitkeken, of tenminste ikzelf, bleek al gauw een flop te zijn. Het slapen in een snikhete auto op de harde ondergrond van de auto (want ja, er werd geen matje of luchtbed bij de auto geleverd) was verschrikkelijk. Om dan nog niet eens te spreken van alle 'enge' geluiden die we hoorden. Door de verhalen van de medewerker van de camping, dat het namelijk niet zo'n veilig dorp is, waren we toch beetje angstig. Bij elk geluid fokten we elkaar alleen maar op totdat we uiteindelijk helemaal paranoïde waren. Van slapen kwam dus maar weinig.....

De volgende ochtend zijn we weer vroeg vertrokken om door te rijden naar Cape Tribulation. Onderweg hebben we diverse stops gemaakt, waarbij we kennismaken met het regenwoud. Tijdens wandelingen van zo'n 1,5 kilometer zien en leren we steeds meer over het regenwoud. Na deze tochtjes besloten we toch maar een hostel te boeken, aangezien we onderweg nog geen luchtbed hadden gescoord. We waren wel toe aan een goede nachtrust, dus dan maar even niet aan het budget denken. Bij het hostel kregen we zelfs nog een gratis update, dus voor een prikkie hadden we een driepersoonskamer met eigen douche en toilet. Je zou toch zeggen een goede basis voor een goede nacht slaap, maar helaas we slapen beide die nacht erg weinig en worden dus nog heel erg vermoeid wakker. Ook 'vakantie' vieren kan best vermoeiend zijn.....

Het is weer tijd om verder te reizen. Ditmaal hebben we Port Douglas als eindbestemming. Hier gaan we snorkelen in het Great Barrier Reef! :) Onderweg maken we nog een tussenstop om een luchtbed te scoren. Na een nacht 'gefaald' te hebben als kampeerder wilden we het deze keer goed doen. In het stadje Mossman kwamen we gelukkig een winkel tegen met van alles en nog wat. Voor ons was het toch wel het belangrijkste dat ze er een luchtbed en een pomp hadden. Nadat we ook de boodschappen weer gehaald hadden, waren we weer klaar om door te rijden. Een uurtje later komen we in Port Douglas aan en gingen we op zoek naar een camping. Gelukkig snel gevonden, al was de camping wel aan de dure kant. Maar ja, wij en budgeteren is tot nu toe nog niet echt een goede combinatie. Nog snel even een hapje eten en daarna onze auto gereed maken voor opnieuw een nachtje op de achterbak. Jildau stond nog bijna op een slang, maar gaf nauwelijks een krimp. Ik was blij dat ik het niet was. Heb de hele avond nog angstig naar de grond gestaard als ik weer ergens heen moest lopen. 's Nachts werden we nog verrast enorme regenbuien. Niet erg fijn als de ramen allemaal een stukje openstaan..

De volgende ochtend werd ik dan ook met een slecht humeur, enorme vermoeidheid vanwege opnieuw een slechte nacht en een natte inhoud van mijn tas. Niet echt een goed begin te noemen van de dag, vooral niet als het half 7 's ochtends is. We moesten om 8 uur bij de boot zijn, dus tijd zat zou je denken. Maar aangezien de vermoeidheid toch begon toe te slaan, bleek ons tempo 's ochtends niet meer zo hoog te zijn. Oftewel ik schrok in één keer op toen het 7.50 was, oftewel big stress (vooral bij mij). Snel alles in de auto geladen en maar doelloos ergens heen gereden, aangezien we ook niet precies wisten waar we naartoe moesten. Onderweg iedereen maar vragen die voorbij kwam en uiteindelijk waren we 8.10 op de plaats van bestemming. De mensen achter de balie stelden ons gerust dat we helemaal nog niet laat waren en eigenlijk nog tijd overhadden, we konden 'pas' kwart over 8 op de boot. Pff, gelukkig maar. Was even bang dat ons mooie tripje in het water zou vallen.

Na een uurtje gevaren te hebben was het tijd voor onze eerste snorkelstop. Dus hop naar het benedendek en onze wetsuits aan. Nadat ook de zwemvliezen aangetrokken waren en de duikbril met snorkel op waren gezet waren we klaar om het water in te gaan. Ik dacht zelf, wat kan er nu moeilijk aan snorkelen zijn, maar het viel me vies tegen. De eerste keren onder water raakte ik bijna in paniek en kon ik geen adem meer halen. Ik was elke keer dus weer snel boven water, waar ik gewoon 'veilig' kon ademhalen. Gelukkig kreeg ik het daarna wel onder de knie, het was gewoon een kwestie van door je mond ademen, best even wennen als je altijd gewend bent aan ademen door je neus. Het uitzicht onder water was echt fantastisch!!! De tweede en derde stop waren zelfs nog mooier. Maar helaas, onze waterbestendige camera bleek toch niet helemaal tegen water te kunnen, dus die was al stuk bij de eerste stop. Beetje jammer, want hierdoor konden we de haai ook niet meer op de foto zetten die we bij de tweede stop tegenkwamen. Best gek en ook wel een beetje eng als zo'n beest in een keer zo dicht bij je in de buurt zwemt. Verder hebben we vooral prachtige koraalriffen gezien en kleine visjes. Echt het hoogtepunt van onze reis, so far!

Na het snorkelavontuur besluiten we nog een nachtje in Port Douglas te blijven en niet gelijk maar weer door te rijden. Hierdoor hebben we nog even tijd om de was te doen, dit was namelijk hoognodig. Onze kleren stonken ontzettend, dus ik heb letterlijk mijn backpack omgegooid en alles in de wasmachine gestopt. Heerlijk om daarna alles weer schoon te hebben.

Met de schone was en een goede nacht slapen, op een camping die de helft goedkoper was dan de vorige nacht en die notabene op dezelfde straat zat als die andere, konden we de weg weer op. Vandaag hadden we een hele tocht te gaan. We zijn langs verschillende meren en watervallen gekomen. We konden zelf geen weerstand bieden tegen het heerlijke water, dus we hebben maar snel de bikini aangetrokken. Nadat we heerlijk hadden gedobberd in het meer gingen we door naar de camping waar we die nacht zouden slapen. Aangezien het nog vroeg op de dag was toen we aankwamen besloten we door te rijden naar Mission Beach. Waar vandaan we de volgende dag zouden vertrekken voor het raften. Doordat we nu door gingen rijden konden we de volgende dag 1,5 later ons bed verlaten. En dat klonk mij natuurlijk als muziek in de oren.

De volgende ochtend stonden we fris en fruitig om 8 uur klaar om opgehaald te worden voor het raften. Het was nog zo'n 20 minuten rijden naar de top van de rivier, of eigenlijk het stuk waar wij zouden beginnen. We werden ingedeeld bij 3 Duitse meisjes en een Amerikaanse. We hadden het geluk dat we een leuke gids hadden die ons naast de kneepjes van het vak ook nog van alles heeft geleerd over de omgeving. Het had wat ons betreft nog wel wat pittiger mogen zijn, er waren namelijk hele stukken waarbij er maar weinig actie was. Maar desalniettemin hebben we een fantastische dag gehad. We hebben lekker gezwommen in de rivier, van een klif van 5 meter gesprongen en ontzettend gelachen toen er een meisje uit onze boot was gevallen. Gelukkig had Jildau goed opgelet tijdens de instructies en kon ze het meisje weer veilig in onze boot krijgen, die held....
Na het raften werden we weer afgezet bij het hostel en maakten we ons op voor een BBQ. Tenminste er was ons bij het inchecken verteld dat er een gratis BBQ zou zijn vanwege Australia Day, de nationale feestdag. Maar deze BBQ viel erg tegen want het bleken alleen worstjes te zij met brood. Maar ons is altijd geleerd dat we een gegeven paard niet in de bek mogen kijken, dus we hebben er lekker van gegeten.

De volgende dag vertrekken we richting Magnetic Island. We lieten ons auto achter in Townsville en vertrokken per boot naar Magnetic Island. Twintig minuten later stapten we weer van de boot af en gingen op zoek naar het hostel. Eenmaal daar hebben we het eerst maar rustig aan gedaan. Even bijkomen van de afgelopen dagen. We hadden besloten om nog een extra nacht te boeken, dus in totaal zouden we dan drie nachten op het eiland verblijven. De volgende ochtend hebben we het eiland deels verkend en daarna gewoon weer lekker op onze kamer gechilld. De dag daarna zijn hebben we een wandeling gemaakt langs restanten van de Tweede Wereldoorlog, onze missie was vooral om een koala te spotten. Het eiland staat bekend als een van de plaatsen waar de koala's het meest voorkomen in Australië. Na zo'n 2 uren wandelen hadden we eindelijk beet. Ergens in de boom zat een koala verstopt, gelukkig voor ons stonden onze 'roomies' erbij, anders waren we hem waarschijnlijk ook zo voorbij gelopen.

De afgelopen dagen was er al gespeculeerd over een mogelijke cycloon die aan land zou komen in de buurt van het eiland. En de volgende ochtend bleek al snel dat we vroeg van het eiland af moesten , aangezien de veerboten later op de dag niet meer zouden varen en daarna waarschijnlijk de eerst komende twee dagen ook niet. Dus in een stampvolle bus met allemaal backpackers gingen we richting de veerboot. Eenmaal in Townsville leek er eerst nog weinig aan de hand en gingen Jildau en ik nog vrolijk even winkelen. Het is ons gelukt om weer een camera te kopen, dus gelukkig kunnen we ook weer foto's maken. De geluiden rondom de cycloon werden steeds sterker en iedereen adviseerde ons dan ook om niet verder te reizen naar het zuiden. De cycloon zal namelijk aan land komen bij Townsville en verder naar het zuiden. Ze adviseren ons dan ook om een hostel te zoeken die hoog ligt, omdat ze verwachten dat er wegen onder water zullen komen te staan. Eenmaal teruglopend naar onze auto begint het echt te hozen en na vijf minuten zijn we al van top tot teen nat. Jullie hoeven zeker niet alleen maar jaloers op ons te zijn ;). We kunnen er zelf echter wel om lachen en vermaken ons dan ook prima in een aantal grote waterplassen. We zijn zo af en toe weer even kleine kinderen. Bij het hostel aangekomen blijken we niet de enige type zijn met dit idee. Gelukkig is er voor ons nog een kamer vrij en zijn we vanavond in ieder geval veilig. 's Nachts blijkt alles heel erg mee te vallen en de volgende ochtend horen we ook dat de cycloon lager aan land is gekomen en dus Townsville er niet onder heeft geleden. Aangezien we verder naar het zuiden moeten is het voor ons weer afwachten wat we daar tegen komen, het kan namelijk zijn dat er wegen onbegaanbaar zijn, omdat ze zijn ondergelopen.
Als we bij terugkomen bij de auto ligt er een leuke verrassing voor ons klaar onder de ruitenwissers. Niet alleen in Nederland weten ze me te vinden met parkeerboetes, ook hier hebben ze mij gevonden. Gelukkig valt deze een stuk lager uit, we kunnen de boete gelijk gaan betalen bij het plaatselijke gemeentehuis. 40 dollar lichter en een ervaring rijker rijden we richting het zuiden.