Een week vol nieuwe indrukken

Queenstown laten we achter ons en we vervolgen ons weg naar Mount Cook. We stappen 's vol goede moed weer in de bus. We hebben er zin in, want we zitten weer bij Dave en Søren in de bus. Het weerzien 's ochtends is super leuk en we hebben met z'n nog wel het een en ander bij te kletsen in de bus. Vroeg in de middag komen we al aan bij Mount Cook. Maar in plaats van een chill middagje, gaan we er op uit met bijna de hele bus. Digger rijdt ons naar het begin van de hooker valley, hier gaan we een wandeltocht maken. Vooraf weten we niet wat ons te wachten staat en we beginnen dan ook met het idee dat het een korte wandeling van een uurtje, hoogstens twee uren zal zijn. Als we dan maar door blijven wandelen vraag ik me toch zo langzamerhand wel eens af hoe lang het nog gaat duren en wat we kunnen verwachten. Ik kijk inmiddels al een uur tegen dezelfde berg aan en het uitzicht veranderd ook niet, dus het kan me nog niet echt boeien. Maar als ik Digger vraag waar deze wandeling ons heen brengt, wil hij mij niks vertellen, maar zegt hij alleen dat het zeker de moeite waard is. Met frisse tegenzin blijf ik dus toch maar gewoon doorlopen. Na zo'n twee uur kwamen aan bij een prachtig meer met allemaal ijsschotsen. Echt verbazingwekkend mooi. Nadat we even goed genoten hadden van dit uitzicht zijn we weer terug gelopen naar de bus, oftewel opnieuw twee uren wandelen. Moe en hongerig, het was inmiddels half 7 geweest, kwamen we weer terug bij het hostel. Daar werd er een heerlijke Thaise curry voor ons klaargemaakt door Dave en Søren, top mannen zijn het! De avond wordt in stijl afgesloten met een paar wijntjes, biertjes en cidertjes op onze hostelkamer.

De volgende dag staan we weer vroeg klaar bij de bus om te vertrekken naar Ragitata. Onderweg hebben we een lange lunchstop waar we gezellig met een groepje even aan het frisbeeen geslagen zijn. Dit bleek voor mij toch nog knap lastig te zijn. Ik meende me toch te herinneren dat ik hier vroeger een beter in was. Na de lunchstop is het nog een klein uurtje rijden naar Rangitata, waar we de rest van de middag vrije tijd hebben. Ik benut deze kans om even wat bij te slapen en om te lezen. Heerlijk om zo even te ontspannen.

Zondag vertrokken we om 7 uur richting Christchurch. Jildau en ik hebben besloten om daar opnieuw van de bus af te springen. Stray heeft geen stop in deze stad en Jildau en ik waren toch wel erg nieuwsgierig naar deze stad. We hadden er al veel verhalen over gehoord en we vonden dat we deze stop niet konden overslaan. De aardbeving(en) van drie jaar geleden hebben zijn sporen achter gelaten en heeft een grote invloed gehad op de levens van vele Nieuw Zeelanders. Aan zo'n ingrijpende gebeurtenis voor heel het land kun je naar mijn mening niet voorbij. Als we op het vliegveld afscheid hebben genomen van al onze lieve reisgenootjes (op Dave en Vanessa na), rijdt Digger ons naar ons hostel toe. We hebben vrijwillig voor een nachtje in de gevangenis gekozen. Ze hebben hier namelijk de oude gevangenis omgebouwd tot hostel. In het hostel hadden ze nog een cel in tact gelaten, zodat we ook een beeld hadden hoe de gevangen hier destijds geleefd hebben. Gelukkig hadden wij het hier een stuk beter voor elkaar. Het hostel was namelijk een super leuk en goed hostel. Naast een goede keuken (wat ook uitzonderlijk is), hadden we ook nog een bioscoop erbij. Toen we bij het hostel aankwamen zijn we eerst naar de domino's gerend voor een pizza en hebben die daarna onder het genot van een filmpje opgegeten. Living the good life! De rest van de middag doen we het ook lekker rustig aan.

De volgende ochtend stappen we vrijwillig om 4 uur ons bed uit. De mensen die mij goed kennen weten natuurlijk dat ik dat alleen doe om een goede reden (slapen is bij mij namelijk heilig ;)). En die reden hadden we die dag, want Dave zou die ochtend het vliegtuig pakken richting Australië. Om nog een keer goed afscheid van hem te nemen hadden Jildau en ik besloten om hem 's ochtends te verrassen met een paar goodbye hugs! Na deze knuffels duiken Jildau en ik snel onze bedjes weer in en slapen we alsnog lekker uit. We besluiten die dag een fiets te gaan huren bij het hostel, om op deze manier de stad te gaan verkennen. Met het zonnetje op onze huid fietsen we lachend bij het hostel vandaan, beide als een kind zo blij dat we weer even mogen fietsen. We besloten om naar het centrum van Christchurch te fietsen, maar wat eens een bruisend centrum was van deze stad is op dit moment een grote bouwput. Er is geen winkel of restaurant meer open. Op sommige plekken zie je wel dat er weer wat opgebouwd wordt, terwijl op sommige andere plekken nog bijna niets aan een gebouw is gedaan en het er net zo bij ligt als drie jaar terug. Heel bizar om door deze stad te fietsen, het ziet er allemaal zo triest uit. Maar gelukkig is er ook weer hoop voor de stad. Sinds een jaar hebben ze een nieuw 'centrum' opgebouwd met allemaal containers. In deze containers vind je diverse winkels en restaurants, toch mooi om te zien dat de stad verder gaat en dat er ondanks de leegloop (de helft van de mensen is na de aardbeving vertrokken intikt Christchurch) toch ook nog mensen zijn die een steentje bijdragen aan de wederopbouw van deze stad. Na onze fietstocht gaan we terug naar het hostel. Hier strijken we opnieuw neer in de bioscoopruimte van het hostel. Jildau en ik kijken hier de film 'When a city falls'. Deze film gaat over de aardbeving(en) en laat beelden zien van de aardbeving en bevat interviews met mensen die het meegemaakt hebben. Deze film was erg indrukwekkend en kijkend naar wat we die middag hadden gezien had de stad zeker al een hele vooruitgang geboekt.

Na ons bezoek aan Christchurch stapten we 's ochtends vroeg weer op de Stray bus. Wederom verwachten we een bus met compleet nieuwe gezichten, maar als we de bus instappen zien we allemaal alweer bekende gezichten. Hartstikke leuk natuurlijk. We rijden die dag door naar Kaikoura. Jildau en ik hebben ons ingeschreven voor het zwemmen met dolfijnen. Vanwege slechte weersvoorspellingen raden ze ons aan om nog dezelfde dag het water in te springen in plaats van de volgende ochtend heel vroeg. Oftewel als we aankomen moeten we allemaal snel onze spullen bij elkaar zoeken, worden we snel in een wetsuit gehesen en krijgen we een duikbril en een snorkelset aangereikt. In de bus krijgen we nog een korte instructie om vervolgens op de boot te springen. Na een klein half uurtje varen zien we al een hele groep dolfijnen zwemmen. We moeten ons dus allemaal klaarmaken en dan hop het water in. Eenmaal in het water moeten we zoveel mogelijk geluid maken om de dolfijnen te lokken. Dus al neuriënd verplaats ik me in het water. Ik zie de dolfijnen om me heen zwemmen en ook nog eens heel dicht onder mij door gaan. Echt bizar dat die beesten zo dichtbij komen. Wel een super toffe ervaring. Na een tijdje moeten we weer terug de boot op en duiken we verderop nog een aantal keren het water in. Al met al zien we echt honderden dolfijnen deze dag, echt heel speciaal! Als we nog maar net aangemeerd zijn, barst de hemel open en begint het echt te hozen. Bizar dat het weer van heel zonnig ineens kan omslaan in zulk nat weer. Maar gelukkig worden we met de bus voor ons hostel uitgezet, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over een nat pak. Terug bij het hostel besluiten we met twee andere meiden uit eten te gaan naar een Indisch restaurant. Ik was vooraf een beetje bang dat ik het eten niet lekker zou vinden, ik eet tenslotte nooit Indisch, maar gelukkig was het echt super lekker en met z'n vieren was het ook super gezellig. Een topafsluiter voor een topdag!

De volgende dag kunnen we uitslapen tot een uur of tien voordat we weer verder gaan met de bus. Vandaag vertrekken we naar Picton waar vandaan we die middag de boot weer nemen naar Wellington. Al met al zijn we de hele dag onderweg. Als we aankomen in het hostel koken we nog een hapje eten om vervolgens ons bedje in te kruipen. De plannen om de stap avond van de vorige keer Wellington te overtreffen worden gewijzigd aangezien we allemaal erg moe zijn en morgen weer vroeg moeten vertrekken.