De sprong van mijn leven

Vanaf het Abel Tasman national park zijn we de volgende dag doorgereden naar Punakaiki. Deze plaats staat bekend om de 'Pancake rocks'. Dit zijn rotsen die lijken op een stapel pannenkoeken. Erg mooi om daar langs te wandelen. Het water was redelijk woest en sloeg steeds tegen de rotsen aan. Dit maakte het al met al een nog mooier gezicht. Na deze stop zijn we doorgereden naar onze slaapplek voor die nacht. Samen met nog 5 andere slapen Jildau en ik een een lodge ergens midden in het bos. Zeker geen raar plekje voor maar 20 euro per nacht!

Wij, Babette, Jildau en ik besluiten die middag nog een bezoekje te doen aan het strand. We vinden een mooi windstil plekje ergens in een rots. Een heerlijk momentje om even te ontspannen zou je zeggen, maar helaas, we worden gelijk lastig gevallen door sandfly's. We hadden er al veel over gehoord, maar tot nu toe nog geen last van gehad. Deze muggen die aan de gehele westkust in Nieuw Zeeland voorkomen, blijken nog een tikkeltje erger te zijn dan de normale mug in Nederland. De volgende dag hebben we ons dan ook helemaal open gekrabd. De littekens zijn zelfs op dit moment nog te zien op mijn voeten. We laten het strand dus snel maar weer voor wat het is. 's Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd die deze keer door Jildau is klaargemaakt. Met een wijntje erbij is het heerlijk tafelen met een groepje van vijf personen. Dit is wel een groot voordeel van zo'n busreis, je hebt altijd mensen om mee te koken en zo wordt het avondeten eigenlijk altijd erg gezellig en ook nog eens veel lekkerder dan pasta uit een zakje of noodles.

De volgende dag kunnen we eindelijk weer eens uitslapen. We hoeven namelijk pas om 10 uur te vertrekken. Vandaag is de dag dat ik mijn hoogtevrees ga overwinnen en dat ik uit een vliegtuig zal springen. Als ik 's ochtends in de bus stap ben ik al zenuwachtig, terwijl de busreis er naartoe nog wel vier uur duurt. Vandaag zitten we bij een nieuwe buschauffeur in de bus, Digger, er is namelijk een tweede bus ingezet omdat er zoveel mensen nog extra op de bus wilden stappen. De grote bus wordt dus tijdelijk omgeruild voor de kleine bus. We verlaten Punakaiki met een strak blauwe lucht, dit is veelbelovend voor onze skydive avontuur. Van te voren hebben we namelijk gehoord dat er bij Fox Glacier heel vaak niet gesprongen kan worden vanwege het slechte weer. Helaas blijkt ook voor ons het weer niet mee te zitten, als we eenmaal in Fox Glacier zijn aangekomen. De lucht is helemaal dichtgetrokken, dus we zien helaas alleen maar wolken. Maar onze buschauffeur blijft erg optimistisch, al zijn de meesten van ons dat al niet meer. We besluiten troost te zoeken in de bar in het dorp. Nadat we daar een tijdje hebben gezeten ziet Digger ineens dat het weer wat opklaart. Oftewel we vliegen bijna het busje in en rijden weer naar de skydive plaats toe. En ja hoor, we krijgen groen licht. We schrijven ons in en worden in de pakken gehesen.

Ik mag mee in het derde vliegtuig. Samen met Mauro, mijn springbuddy van vandaag, rennen we het vliegtuig zowat in. Ze hebben nogal haast, omdat ze voordat het donker wordt nog zoveel mogelijk mensen willen laten springen. We kruipen in het vliegtuig en als ook de anderen erin zitten stijgen we op. Het uitzicht wat we in het vliegtuig hebben is al ontzettend mooi. Ik ben dan ook alleen maar het genieten en denk niet eens meer aan het moment dat ik er straks uit moet springen. De angst heeft plaats gemaakt voor opwinding. Als we op 16000 ft. zijn is het moment dan gekomen dat ik mag gaan springen. Eerst gaan de andere twee in mijn vliegtuig en dan mag ik. Het is de bedoeling dat ik helemaal uit het vliegtuig ga hangen en dat uiteindelijk mijn mannetje echt gaat springen. Als ik over de rand van het vliegtuig bungel voelt het best gek aan, maar dat is nog niks vergeleken met de eerste seconde van de vrije val. Je hersenen zijn zo in de war dat je gewoon aan het vallen bent, dan ik toch wat tijd nodig heb om om te schakelen. Het is uitzicht wat ik heb is echt onbeschrijfelijk mooi. Ik kijk neer op de bergen, de gletsjer, het regenwoud en de Tasmaanse zee.

De vrije val duurt ongeveer 65 seconden. 65 seconden waarbij je hele gezicht door elkaar wordt geschud, je de temperatuur steeds warmer voelt worden en waar je de wind zoveel lawaai maakt dat je niet met elkaar kunt spreken, echt een hele gekke gewaarwording. Na deze 65 seconden gaat gelukkig mijn parachute uit en is het ineens heel relaxt. Ik kan gewoon weer met Mauro spreken en rustig om mee heen kijken. Ik krijg de touwtjes daarna in handen en mag een beetje sturen. Daarna grijpt Mauro weer naar de touwtjes en laat me nog een paar rondjes spinnen. Uiteindelijk draaien we zo snel en zoveel rondjes dat ik er bij a misselijk van wordt, maar dat mag de pret niet drukken want ik vind het nog steeds fantastisch. Als de landing is geweest kan ik alleen maar zeggen dat het echt geweldig was en een smile van oor tot oor tonen! Het is zeker geen ervaring voor 1 keer, als ik nog eens het geld heb en de gelegenheid heb, spring ik zeker nog een keer. En ik zou het iedereen aanraden om een keer te doen!

Uiteindelijk komen we half 10 hongerig weer aan bij het hostel. Dus het wordt tijd om snel wat eten te gaan koken en daarna ons bedje in te duiken. We zijn namelijk allemaal uitgeput na deze lange dag en we moeten morgen ons weer om half 9 melden voor een helikoptervlucht + een wandeling op de gletsjer.

Als we ons de volgende dag melden bij het kantoor, blijken we helaas niet te kunnen vertrekken, vanwege de bewolking. Maar we blijven vandaag positief, want we hebben gisteren gezien hoe snel het weer kan veranderen hier in Nieuw Zeeland. Dit optimisme wordt dan ook beloond. Rond 1 kunnen we alsnog vertrekken. We worden eerst weer in een regenpak gehesen en we krijgen een paar flinke boots aan. Na een korte uitleg over de helikopter nemen we plaats en stijgen we op. De helikopter is opnieuw een nieuwe ervaring en vooral ook weer een ontzettend leuke ervaring voor mij. Al duurt de tocht maar 5 minuutjes, ik geniet van elk moment dat ik er in zit. Als we zijn geland om de gletsjer binden we onze spikes onder onze schoenen en kunnen we beginnen te lopen.

Onze gids begeleid ons de komende twee uren op de gletsjer. Hij verteld ons van alles over de gletsjer, deze gletsjer is een van de snelst krimpende gletsjers in de wereld en zal er over zo'n 50 jaar niet meer zijn. Bizar dat het zo snel kan afnemen. De tocht zelf is enorm mooi, we passeren een aantal spleten en kloven in het ijs en daarnaast mogen we ook nog door verschillende ijsholtes kruipen. Een hele ervaring die ook zeker weer een hoogtepunt is van deze reis.

De middag sluiten we af in de hot pools in het dorp. Hier hebben we gratis toegang voor, omdat dit bij de trip inbegrepen zit. En tja, wij als backpackers zijn dol op gratis activiteiten en alles wat voor de rest maar gratis is, dus we nemen ook hier even een kijkje. Het naam doet zijn eer zeker aan, want het water is wel erg heet. We besluiten na een klein uurtje dan ook om maar om weer naar het hostel terug te keren. Daar maken we ons klaar voor een avondje stappen in de bar. Het is namelijk tijd om afscheid te nemen van Sebastien, een Franse jongen die ook vanaf het begin van de reis met ons op de bus zat. Nu we zo'n lange tijd bij elkaar zijn geweest zijn we al een hele hechte groep geworden en het is dan ook erg jammer om weer afscheid te nemen van deze mensen. De avond in de bar is er eentje om niet snel te vergeten, we maken er met z'n allen een heel geslaagd feestje van.

Brak stap ik de volgende dag de bus weer in. We vertrekken richting Lake Wanaka, met nog een tussenstop bij de Blue Pools. Hier waagden sommigen zich nog aan een sprong in het koude water van een brug van zo'n 12 meter. Niet echt mijn ding, dus ik blijf maar gewoon kijken vanaf de brug. Na deze tussenstop is het nog een stukje rijden naar Lake Wanaka, waar ik nog even geniet van een vrije middag. Ik neem even tijd voor mezelf en geniet in het hostel even van de rust om me heen. Ik merk dat het drukke reisschema er toch behoorlijk inhakken bij mij, dus een middagje rust klinkt dan ook als muziek in mijn oren.
's Avonds scoren Babette, Jildau en ik nog een heerlijk avonddiner bij de plaatselijke Mexicaan. Nadat we nog een rondje door het dorpje hebben gelopen gaan we weer terug naar hostel om ons klaar te maken voor opnieuw een avondje in de bar. Splash verteld ons dat er vanavond een busbattle is in de bar, de kiwi experience bus tegen de Stray bus van ons. Eenmaal in de bar blijkt dat de bus van de kiwi experience niet is op komen dagen, dus wordt het maar een battle tussen de bus van Splash en de bus van Digger. Ik besluit zelf om mee te doen aan de stoelendans, maar lig er naar een paar ronden al snel uit. Daarna kijk ik nog toe bij het andere spelletje en besluit dan maar naar bed te gaan.