Van cowgirls naar surfbabes

Aangezien ik geleerd heb van mijn fouten, heb ik nu maar besloten om wat sneller een nieuwe blog te posten. Hiermee bespaar ik jullie ook weer een mega lang verhaal.

Nadat we cycloon Dylan hadden overleefd, gingen we op goed geluk verder naar beneden rijden. Het was nog maar afwachten of alle wegen open zouden zijn, de kans dat hier wegen overstromen is namelijk erg groot. Gelukkig konden we overal doorrijden en zo belanden we die middag in Airlie Beach. Het stadje wat bekend staat om de trips naar de Whitsundays. Vanwege geld- en tijdsgebrek hebben we besloten dit over te slaan. Hier zouden we wederom gaan snorkelen en van de mooie witte stranden genieten. Aangezien we het snorkelen al hadden gedaan in Port Douglas en we hopen in Azië nog de mooie witte stranden aan te treffen, was het niet zo'n moeilijke beslissing om deze trip over te slaan. De rest van de dag bekijken we het stadje even, maar veel is er niet te zien. We besluiten wat winkeltjes in te duiken en gewoon lekker rond te neuzen. Heerlijk om weer even te winkelen, al heb ik mezelf wel een koopverbod opgelegd, vanwege budgettaire redenen. Jildau slaagt wel goed en koopt twee nieuwe korte broeken. Nadat we weer met tassen vol (uhum, 1 tas) terugkomen van het winkelen gaan we nog even eten koken en daarna gauw ons bedje in de auto opzoeken. We zijn beide namelijk goed uitgeput van de afgelopen dagen.

De volgende dag worden we vroeg wakker, doordat de auto al snel erg warm wordt doordat de zon er vanaf half 6 al op schijnt. Vandaag maken we ons op voor een dagje strand. 's Ochtends de bikini aan en hop in de auto. Helaas gooit het weer roet in het eten, het begint namelijk te regenen. In plaats van te stoppen rijden we dus maar door, zodat we de volgende dag minder ver hoeven te rijden. Uiteindelijk belandden we in Rockhampton, een middelgrote stad, waar we op zoek gaan naar een hostel. Het regent namelijk nog steeds, dus slapen in een auto met de ramen op lijkt ons niet zo'n goed idee. Daar hebben we eerder slechte ervaringen mee gehad! Na heel wat gezoek en gestress hadden we dan eindelijk een hostel gevonden. We maken ons snel klaar om naar bed te gaan, want we zijn beide kapot na deze lange dag. We hebben zo'n 400 km afgelegd deze dag.

Na een goede nacht slapen beginnen we dag met een flinke was. We gooien weer onze hele backpack leeg zodat we alles weer fris en schoon mee kunnen nemen. Vandaag gaan we naar de Geranda farm in Theodore. Dit ligt zo'n 200 km landinwaarts. Jildau kent iemand die hier een paar jaar terug aan het werk is geweest. Hij had gezegd dat als we in de buurt zouden komen het erg leuk zou zijn om daar even langs te gaan. Het lijkt Jildau en mij erg leuk om ook iets van het boerenleven in Australië mee te krijgen, dus we wagen een gokje. We hopen dat we twee nachtjes kunnen blijven en hun mee kunnen helpen op de boerderij. Eenmaal aangekomen in Theodore rijden we eerst de verkeerde oprit op. Het bord wat langs de weg staat is bijna identiek aan het bord van de Geranda farm, alleen stond er een andere naam op. Maar wellicht was de naam veranderd, dus we wouden het toch even checken. Het blijkt een zoon te zijn en zijn vrouw is gelijk enthousiast dat we er zijn. De 'buren', oftewel schoonouders, worden gelijk gebeld. Zij zijn ook enthousiast en zetten de koffie vast klaar. We blijken toch nog 10 minuten door te moeten rijden. Als we hun oprit oprijden blijkt het al snel een groot complex te zijn. Ik denk dat de oprit al zeker twee kilometer lang is en je kunt ook nog verschillende kanten op. We zouden Jildau en Mirjam niet zijn als we de verkeerde afslag niet zouden nemen. Oftewel we komen bij een dochter van hun terecht. Maar ook zij waren al ingelicht over onze komst, dus de koffie en thee stonden hier ook al voor ons klaar. Tijdens het koffie drinken stellen ze zelf al voor dat we de komende twee dagen wel mee kunnen helpen, perfect! Ze blijken een personeelstekort te hebben voor dinsdag, dus het komt hen erg goed uit.

Na nog even wat gedronken en gegeten hebben bij deze mensen duiken we ons bed in. De volgende ochtend worden we om 6 uur aan het ontbijt verwacht. We hebben een stapel kleding meekregen, waardoor we ons helemaal kunnen omtoveren tot echte cowgirls. Als de wekker de volgende ochtend om 5.20 gaat is het wel even schrikken. Deze tijden ben ik niet meer gewend. Maar we maken ons klaar voor een dagje werken. Na het ontbijt is er een briefing over wat er vandaag allemaal moet gebeuren. Jildau en ik gaan vandaag helpen met het opdrijven van de koeien, we zullen ze van het ene stuk land naar het andere stuk land moeten brengen. En dat allemaal te paard!!! Aangezien ik sinds mijn 6e al niet meer op een paard heb gezeten vind ik het best wel eng. Ik krijg gelukkig een heel rustig paard en krijg eerst even tijd om nog een beetje te wennen aan het paard. Dan is het tijd voor het echte werk. We moeten eerst wachten totdat de anderen het vee hebben opgezocht in de uitgestrekte weilanden. Al snel loopt er een hele kudde met koeien voor ons die we in bedwang proberen te houden. Het valt mij nog best mee hoe rustig ze zijn, ik had gedacht dat ze alle kanten uit zouden vliegen, maar dat blijft ons gelukkig bespaard. Ongeveer twee uur later en tien kilometer verder hadden we de koeien waar we ze wilden hebben. Missie één geslaagd! Yiehaa!! Na de lunch moeten we nog een andere kudde verplaatsen. Als we weer op het paard gaan zitten merk ik dat ik toch wel last van mijn kont heb, zo'n zadel ben ik niet gewend! ;)

Toen ook deze klus geklaard was konden we weer huiswaarts keren, rond 5 uur lagen we uitgeput in ons bed. De eerste werkdag hadden we overleefd. Rond half 7 stond het eten voor ons klaar en konden we genieten van een heerlijke maaltijd. Eindelijk weer eens normaal eten, in plaats van noodles en pasta uit een zakje. Na het eten duiken we snel ons bed in, morgen weer 6 uur aan de ontbijttafel.

De volgende dag moeten de kalfjes voorzien worden van een brandmerk en daarnaast moesten bij de mannetjes de hoorns eraf worden gesneden en werden ze gelijk gecastreerd. Toen ik hen bezig zag met de eerste kalfjes deed het mij bijna pijn. Je zag aan die beestjes dat ze pijn hadden en het bloed spoot er gewoon uit. En dat alles gebeurde ook nog eens zonder verdoving, niet te geloven eigenlijk. De eigenaar vertelde doodleuk dat die beestjes maar twee dagen pijn zouden hebben en dat het daarna gewoon weer normaal zou zijn. Ik dacht echt, what the fuck? Twee dagen is echt lang, hij had zelf eens twee dagen met zo'n pijn rond moeten lopen. Maar het hoort er eenmaal bij, dus we werken maar gewoon mee. Het blijft voor mij wel pijnlijk om naar te kijken, maar op een gekke manier wordt het ook weer 'gewoon'. Na een ochtend goed door te hebben gewerkt zit de tijd hier er voor ons op. We moeten helaas weer doorrijden, maar we hebben twee super leuke dagen gehad.

's Middags rijden we door naar Agnes Water. Nog best een lange trip, die we waarschijnlijk niet gaan halen voordat het donker wordt. Bij het toeristenbureau wordt ons dan ook aangeraden om onderweg ergens te gaan kamperen. Maar Jildau en ik willen de volgende dag graag surfen, dus we zullen toch vroeg in Agnes Water moeten zijn. We besluiten eigenwijs te zijn en rijden toch maar door. Uiteindelijk rijden we een uurtje door het donker, maar gelukkig hebben we geen beesten op de bumper gehad.

We melden ons de volgende ochtend om 10 uur bij de surf shop om ons op te geven voor een surfles. Niet veel later ontmoeten we onze surfinstructeurs voor vandaag. Al snel blijkt deze man echt een surfers mentaliteit te hebben, relax and lay back. En daarnaast heeft hij nogal een voorkeur voor woorden zoals: guys, love, darling, honey en ok. Erg irritant als je daar eenmaal op gaat letten ;). Het werd tijd om eerst droog te oefenen op het strand. Het blijkt al gauw best vermoeiend te zijn, doordat je jezelf steeds moet opdrukken. Maar op het strand gaat het ons goed af. Eenmaal in het water blijkt het ineens toch een stuk lastiger te zijn. Om te bepalen wanneer je precies moet beginnen met paddelen en daarna om jezelf op te drukken blijkt erg lastig te zijn. Gelukkig lukt het ons beide om een paar keer op het surfboard te staan, maar de meeste pogingen eindigen toch vooral onder water. Ik heb die dag denk ik wel 5 liter zou water binnen gekregen. Het surfen was wellicht niet zo'n succes, ook nog vanwege ernstige schaafwonden die Jildau heeft opgelopen, plezier heb ik wel gehad. We sluiten nog af met een lekker gebakje, samen met een mede Fries en een Zwitser. Daarna gaan we nog even de dagelijkse boodschappen halen en weer terug naar het hostel. Tijd om weer even te chillen. Morgen weer een dag. We zullen dan doorrijden naar Bundaberg.